door Lisette Thooft
De wereld kwam knarsend tot stilstand en dat wat veilig en stabiel leek, wankelde.
Hoe kunnen we opnieuw vertrouwen, hoe kunnen we weer helen?
Oude wijze woorden bieden houvast en troost.
Ineens was alles anders. Wat veilig was geweest, bleek gevaarlijk en wat normaal was mocht niet meer. Wat brengt een spirituele visie op het leven in zulke woelige tijden? Hoe verbinden we de koorden van het verleden – dat wat wijze leraren ons al hebben meegegeven – met de koorden van de toekomst?
Wijze woorden zijn van alle tijden, en we zoeken ze vooral bij crises, verlies en verandering. Dat gebeurt niet zomaar: juist dan gaan we op zoek naar diepere zin en onderliggende waarden.
Naar wijsheid die we herkennen vanuit onze innerlijke bron. Naar een tegenwicht tegen de stormen van warrige en tegenstrijdige informatie die van buitenaf op ons worden losgelaten. Woorden die troosten en ons hart verheffen, als tegengif – nee, als balsem voor de ziel.
Emoties toelaten
Meebewegen: niet alleen met de eisen van de tijd, maar ook met de innerlijke beweging, de roerselen van de ziel. De schok durven voelen, erkennen dat je er nerveus en gespannen van wordt. De angst toelaten en de woede voelen opkomen en ook weer wegebben. Want alle emoties die je toelaat, veranderen vroeg of laat. Maar als je emoties probeert weg te houden of te onderdrukken, bijvoorbeeld omdat je vindt dat je er spiritueel boven moet staan, of omdat je het allemaal wilt begrijpen met je hoofd, omdat je gevangen zit in analyses, het aanwijzen van zondebokken, of verontwaardigde projecties op anderen – dan kunnen die emoties niet anders dan blijven zitten. Je zakt niet naar de diepere lagen van jezelf, je blijft steken. Meebewegen dus met de buitenwereld maar ook met de binnenwereld, meebewegen met je lot, dat brengt je bij je bestemming.
Onze bestemming is je eigen innerlijke wijsheid op die laag van wonderlijke vrede en kalmte die onder het verdriet en angst verscholen ligt. Er komt iets nieuws op, een vermoeden, een verwonderde gedachte…
