door Lisette Thooft

De wereld kwam knarsend tot stilstand en dat wat veilig en stabiel leek, wankelde.
Hoe kunnen we opnieuw vertrouwen, hoe kunnen we weer helen?
Oude wijze woorden bieden houvast en troost.

Ineens was alles anders. Wat veilig was geweest, bleek gevaarlijk en wat normaal was mocht niet meer. Wat brengt een spirituele visie op het leven in zulke woelige tijden? Hoe verbinden we de koorden van het verleden – dat wat wijze leraren ons al hebben meegegeven – met de koorden van de toekomst?

Wijze woorden zijn van alle tijden, en we zoeken ze vooral bij crises, verlies en verandering. Dat gebeurt niet zomaar: juist dan gaan we op zoek naar diepere zin en onderliggende waarden.

Naar wijsheid die we herkennen vanuit onze innerlijke bron. Naar een tegenwicht tegen de stormen van warrige en tegenstrijdige informatie die van buitenaf op ons worden losgelaten. Woorden die troosten en ons hart verheffen, als tegengif – nee, als balsem voor de ziel.

Emoties toelaten
Meebewegen: niet alleen met de eisen van de tijd, maar ook met de innerlijke beweging, de roerselen van de ziel. De schok durven voelen, erkennen dat je er nerveus en gespannen van wordt. De angst toelaten en de woede voelen opkomen en ook weer wegebben. Want alle emoties die je toelaat, veranderen vroeg of laat. Maar als je emoties probeert weg te houden of te onderdrukken, bijvoorbeeld omdat je vindt dat je er spiritueel boven moet staan, of omdat je het allemaal wilt begrijpen met je hoofd, omdat je gevangen zit in analyses, het aanwijzen van zondebokken, of verontwaardigde projecties op anderen – dan kunnen die emoties niet anders dan blijven zitten. Je zakt niet naar de diepere lagen van jezelf, je blijft steken. Meebewegen dus met de buitenwereld maar ook met de binnenwereld, meebewegen met je lot, dat brengt je bij je bestemming.

Onze bestemming is je eigen innerlijke wijsheid op die laag van wonderlijke vrede en kalmte die onder het verdriet en angst verscholen ligt. Er komt iets nieuws op, een vermoeden, een verwonderde gedachte…

“Verwelkom alles wat je overkomt, alsof je erom gebeden hebt”.

Was een advies van de middeleeuwse mysticus Meester Eckhart.

Volle betekenis
Wat heelt jou op een diepere laag? Wat heb je ontdekt in de crisistijd? Al was het maar dat je gevoeliger blijkt te zijn dan je dacht. Of dat je sterker blijkt te zijn dan je zelf wist. Dat je zo intens geniet van rust en vogelgeluiden. Of hoe belangrijk knuffelen en contact en liefdevol aanraken voor je is. Misschien ben je bij dat basale vertrouwen terechtgekomen in je ziel dat het allemaal ergens goed voor is, al weten we nog niet wat. Misschien vond je troost op plaatsen waar je het niet verwachtte en heb je zelf troost gegeven op manieren die je nog niet kende van jezelf. Misschien besef je nu pas hoe belangrijk verbinding is. Of hoe goed je bleek te zijn in het accepteren van een moeilijke werkelijkheid. Misschien heb je je moed gevoeld, of die van anderen bewonderd. En misschien is het voor ons nog niet mogelijk om de volle betekenis van deze tijd te kennen, maar is er een diep weten dat ook zonder woorden heelt…

©Happinez

In deze blog delen we graag de mooie woorden van Lenard. Laat je inspireren!

“Om mijn core voor het sporten (hardlopen en fietsen) sterker te maken had ik de tip gekregen om Pilates te gaan doen. In oktober had ik mijn proefles. Dat werd een bijzondere ervaring; in plaats van een stevige training moest ik gaan 'voelen' en 'observeren'. Na 5 minuten begon ik me te vervelen. Ik kwam om te trainen, niet om te 'landen'. Dit was mijn eerste ervaring met Yoga.
Nu, bijna 6 maanden later, durf ik wel te stellen dat ik niet meer zonder kan. Naast dat het sporten beter gaat (sterkere buik- en rugspieren helpen echt) ervaar ik dat ik beter kan omgaan met de stress en de hectiek van het leven. Ik raad het iedereen aan om 5 kwartier per week op deze wijze aan jezelf te besteden.”

Groetjes,
Lenard

door Lisette Thooft

Haar vader had corona gehad, vertelde een cliënt, maar hij was genezen en dat had iets in hem veranderd, ten goede. “Voor het eerst van mijn leven,” zei ze verwonderd, “vroeg hij belangstellend hoe het met míj ging.”

Een ander coronaverhaal dat ik hoorde, ging over een oude dame die op de intensive care gelegen had en herrezen was, en die daarna de slepende ruzie met haar zoon wilde bijleggen.

Ik ben dol op dit soort verhalen. Ik geloof enorm in de transformerende kracht van ziekten en crises. Ons lichaam of ons onderbewuste – dat is bijna hetzelfde – heeft het altijd goed met ons voor, en weet soms geen betere oplossing dan een aandoening. Stel je blijft maar egocentrisch of koppig en vol wrok, of je blijft maar doorploeteren in een baan die roofbouw pleegt op je gestel, dan kun je ziek worden als strategie van je onderbewuste, om je stil te zetten en op andere gedachten te brengen.

Zo zou je de hele coronacrisis ook kunnen zien als een strategie van het collectief onderbewuste. We hebben onszelf stilgezet, onbewust expres, om op andere gedachten te kunnen komen. Omdat we te hard gingen, te veel wilden, omdat we roofbouw pleegden op onze natuur. Onze angst voor ziekte en dood, het geloof in technische oplossingen voor problemen van lichaam en ziel, de controledwang en het alomtegenwoordige winstbejag rezen met elkaar de pan uit en kwamen tot een soort kristallisatiepunt. En toen verstarde alles en stond de wereld stil.

Dat verklaart ook waarom zoveel mensen de lockdown positief hebben beleefd – ze genoten van de zeldzame rust. Een paar mensen hoorde ik zelfs zeggen dat de versoepelingen te vroeg kwamen naar hun zin; het had van hen wel wat langer mogen duren.

Ik begreep dat goed. Hoewel ik blij was toen ik weer mocht rebalancen, merkte ik aan mijn lichaam dat het ook stress meebracht. Dus nam ik een paar coronabesluiten: minder sessies op een dag, later beginnen, naar huis fietsen voor de lunch. Dat ontspant.
Ook voor mijzelf bleek te gelden wat ik zo vaak tegen cliënten zeg: ik ben toch gevoeliger dan ik dacht.

Zo kun je ook de 1,5m-samenleving, ‘het nieuwe normaal’, zien als een soort ziekte die we onbewust expres onszelf aandoen. Er is eigenlijk niets normaal of gezond aan social distancing. Het is ook niet wetenschappelijk onderbouwd; geen enkel medisch onderzoek wijst uit dat virussen zich eraan houden. Afstand nemen van elkaar creëert eerder angst en dat is juist slecht voor het immuunsysteem.

Interessant. Waarom doen we het onszelf dan aan? Wat was het probleem waarvoor we in het collectief onderbewuste geen andere oplossing konden verzinnen dan dit?

Ik hoor mensen zeggen dat ze de verplichte afstand prettig vinden. Omdat ze zich vaak overprikkeld of benauwd voelen, bijvoorbeeld in de supermarkt, omringd en opgeduwd door haastige medeshoppers. Maar natuurlijk zijn er ook massale bijeenkomsten die ons verheffen, waar we juist warmte en solidariteit bij elkaar vinden, eenheid voelen en harmonie.

Het verschil? Zou het uitstraling zijn, ook wel aura genaamd? Iets dat ons omhult en dat niet meetbaar is maar wel voelbaar. Een mens kan onrust, angst en irritatie uitstralen, of vrede en vriendelijkheid. In het eerste geval is een beetje afstand wel zo prettig. In het tweede geval genieten we juist van nabijheid.

Misschien kunnen we ook hier beter uitkomen als we verder leren kijken dan de meetlat. Als we beseffen dat er altijd iets van ons uitgaat dat van binnen komt. En dat het helpt voor een heilzame uitstraling om onszelf innerlijk schoon en gezond te maken. Onze oude pijn zelf te omarmen, zodat we die niet meer hoeven te projecteren op onze medemens. Dan kunnen we dichter bij elkaar komen, en echt beter worden.

©Lisettethooft.nl